এদিনা এখন জংঘলত এজন পৰাক্ৰমী সিংহ টোপনি গৈ আছিল। এনেতে এটা সৰু এন্দুৰ তাৰ ভৰিৰ ওপৰেদি দৌৰি গ’ল। সিংহটো সাৰ পাই এন্দুৰটোক ধৰি ধৰি খাবলৈ ওলাল। এন্দুৰটোৱে কাকুতি কৰিলে, “অনুগ্ৰহ কৰি মোক এৰি দিয়ক, এদিন মই আপোনাৰ এই দয়াৰ প্ৰতিদান দিম।” সিংহটোৱে হাঁহি এৰি দিলে, কিয়নো সি ভাবিলে যে এটা সৰু এন্দুৰে কেনেকৈ তাক সহায় কৰিব পাৰে। কিন্তু সি এন্দুৰটোক মুকলি কৰি দিলে।
কেইদিনমান পিছত সিংহটো এজন চিকাৰীৰ জালত বন্দী হ’ল। সি জালৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ চেষ্টা কৰি গৰ্জন কৰিবলৈ ধৰিলে, কিন্তু জালটো ছিঙিব পৰা নাছিল। এন্দুৰটোৱে সিংহৰ গৰ্জন শুনি লৰি আহিল আৰু তাক সহায় কৰিলে। সিংহটোক জালত বন্দী দেখি এন্দুৰটোৱে তাৰ দাঁতেৰে জালটো কাটি সিংহটোক মুক্ত কৰিলে।
সিংহটো কৃতজ্ঞ হ’ল আৰু বুজিলে যে সৰু জীৱইও ডাঙৰ পৰিৱৰ্তন আনিব পাৰে। সেই দিনাৰ পৰা সিংহ আৰু এন্দুৰৰ মাজত এটা গভীৰ বন্ধুত্ব গঢ় লৈ উঠিল।
নীতি:
সৰু-বৰ নোহোৱাকৈ কোনো দয়া বা সহায় বৃথা নাযায়। সকলোৱে ইজনে সিজনক সহায় কৰিব পাৰে।
এই কাহিনীটোৱে আমাক সহানুভূতি আৰু সহায়ৰ মূল্যৰ বিষয়ে শিকায়।