এদিন, এখন গভীৰ জংঘলত প্ৰাণীবিলাকে অলপ আনন্দ আৰু উত্তেজনাৰ প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰিলে। সেয়ে, সিহঁতে এটা প্ৰতিযোগিতাৰ আয়োজন কৰিলে, য’ত খৰগোস আৰু কাছৰ মাজত এক বিশেষ দৌৰ প্ৰতিযোগিতা অনুষ্ঠিত হ’ব।
খৰগোসটোৱে নিজৰ দীঘল দীঘল ঠেং আৰু সোনকসোনে দৌৰিবলৈ সক্ষমতাৰ ওপৰত গৰ্ব কৰি কাছটোক হাঁহি ক’লে, “তই ইমান লাহে লাহে খোজ কাঢ়, মই তোক সহজে হৰুৱাই দিম।”
কাছটোৱে সহজ ভাৱত উত্তৰ দিলে, “চাবা, ধীৰে ধীৰে গ’লেও মই জিকিম।”
প্ৰতিযোগিতা আৰম্ভ হ’ল। বনবিলাকে কাছ আৰু খৰগোসৰ মাজৰ এই বিশেষ দৌৰ চাই আনন্দ অনুভৱ কৰিছিল। খৰগোসটোৱে তীব্ৰগতিত দৌৰিবলৈ ধৰিলে আৰু কিছু সময়ৰ ভিতৰতেই কাছটোক বহুত পিছত এৰি গ’ল। খৰগোসটোৱে ভাবিলে যে সি নিশ্চিতভাৱে জিকিব, কাৰণ কাছটো ইমান লাহে লাহে আগবাঢ়িছে যে তাক ধৰি নোপোৱাৰ কোনো সম্ভাৱনাই নাই।
খৰগোসটোৱে বাটৰ কাষত এজোপা গছৰ তলত বহি ক’লে, “কেনেকৈ জিকোঁ সেইটো দেখা হ’ব, এতিয়া অলপ জিৰণি লওঁ।” তেতিয়াৰে পৰাই সি গছৰ ছাঁত জিৰণি ল’বলৈ বহিল আৰু অলপতে গভীৰ টোপনি গ’ল।
ইফালে, কাছটোৱে ধীৰ-স্থিৰভাৱে, কিন্তু নিৰৱধি আগবাঢ়ি থাকিল। সি কেতিয়াও ৰ’ল নাই, নাথাকিল। যিমান ধীৰেই নহওক, সি সজাগভাৱে নিজৰ লক্ষ্যত উপনীত হ’বলৈ চেষ্টা কৰি থাকিল।
শেহতীয়াকৈ, কাছটোৱে প্ৰতিযোগিতাৰ শেষ বিন্দুলৈ উপনীত হ’ল। খৰগোসটোৱে যেতিয়া টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই উঠিল, তেতিয়া সি আচৰিত হ’ল। কাছটো ইতিমধ্যে গন্তব্যত উপস্থিত হৈ জয়লাভ কৰিছে!
খৰগোসটোৱে লাজতে নিজৰ মূৰটো নমাই লৈ ক’লে, “মোৰ অতি আত্মবিশ্বাস আৰু অলসতাই মোক পৰাস্ত কৰিলে। ধৈৰ্য আৰু স্থিৰতাৰ জয় হ’ল।
ইয়াৰ পৰা আমি শিক্ষা লওঁ যে আত্মগৰ্ব আৰু অলসতা পৰাজয়ৰ মূল, আৰু ধৈৰ্য, নিষ্ঠা, আৰু অবিৰত চেষ্টা কৰিলে জয় নিশ্চিত।